Aujourd'hui!

Het klinkt waarschijnlijk als gekkenwerk, en misschien was het dat ook wel; we zijn met onze benen in de nek op en neer gereden naar zuidoost Frankrijk om in twee dagen alle demo’s voor de eerste Lieverds-EP op te nemen. De Volkswagen Touran van de ouders van Rens was helemaal volgestouwd met opnameapparatuur, instrumenten, krentenbolletjes en het ego van Daan. Tot aan de derde stop bij wegrestaurant Autogrill ging het van een leien dakje, maar toen begon de ellende.. Net na Lyon – op nog geen anderhalf uur rijden van de eindbestemming – hebben we twee uren in de file gestaan met Jacques Brel op repeat. Dat dit een voorbode was voor meer misère hadden we toen nog niet kunnen vermoeden. Maar goed, vóór regen schijnt de zon; Dirk wachtte iedereen in het mediterrane onderkomen op, met zijn signature dish al pruttelend op de inductiekookplaat: een pasta ravioli met een ratjetoe aan ingrediënten die hij intuïtief aan het geheel toevoegt.         

Het krikte de energielevels genoeg op om nog even met z’n allen de plaatselijke kroeg binnen te stappen. Eerst kreeg Daan de onverdeelde aandacht van een bordercollie en later ging ónze onverdeelde aandacht uit naar iemand die sindsdien bekendstaat als Jacques Hak. Toen wij luidkeels meezongen met de Rock ‘n’ Roll-playlist, had dat op hem een magnetische werking en ineens stond hij met een kazoo tussen zijn lippen bij ons aan tafel. Het enthousiasme voor zijn spel steeg zo naar zijn bol dat hij een vlindermes trok om al ritmisch tikkend op een bierglas een onuitwisbare indruk achter te laten. Jacques Hák ! Op de terugweg door het pikkedonker waaide Dirks geliefde pet af en Rens was zo galant om het op te rapen en in bewaring te nemen. Hoewel Rens zou zweren dat hij zich er bij thuiskomst op een logische plek van ontdeed, is het hoofddeksel sindsdien van de aardbodem verdwenen. Het vermiste petje was gedurende het weekend trending topic en naar het schijnt heeft Dirk nog altijd een koude kruin.       

Afijn, de volgende ochtend waren Stefan en Daan al vroeg op pad om bij – naar later bleek de minder lekkere – boulangerie broodjes te halen. In zijn beste Frans bestelde Stefan een ‘boule au sésame’, waarna de bakster hem aankeek alsof er zojuist een stier met sesam was besteld en op tijd bedacht dat hij pain au sésame bedoelde, oftewel een sesambrood. Met de magen gevuld, kon dan eindelijk opnamesessie 1 beginnen. Op het menu stonden de nummers ‘Ergens In Mijn Hoofd’ en ‘Draaien Maar’. Na een paar keer inspelen en wat punten op i-en, drukte Rens de cassetterecorder aan. Het was alsof de ruimte zich vulde met joie de vivre, en daarna met puberaal jongenszweet. Voor beide nummers geldt dat het meeste karakter in de eerste takes zit. Die werden dan ook uitgekozen om, na de pizza-wandeling in de avond, door Stefan bezongen te worden. Stefan gaf alles wat hij in zich had en dat bleek achteraf de doodsteek voor de cassetterecorder op leeftijd. Alle meters sloegen rood door en elk lampje dat knipperen kan, knipperde. Rens liep al even rood aan en iedereen wist hoe laat het was: de Tascam is ter ziele gegaan. Daan en Rens schroefden het cassettedeck tegen beter weten in nog diezelfde avond open, terwijl Dirk, Marc en Stefan in het café alvast het leed verzachtten met twee bières blondes en een vlierbloesemlimonade. Later stortten de andere twee zich ook in het feestgedruis, met hun vingers gekruist voor dat het probleem zichzelf in de nacht oplossen zou.        

Het bleek ijdele hoop. Toen Rens na een stevig ontbijt de aan-knop van de Tascam beminde, sloegen alle stoppen opnieuw door. Gelukkig zijn Lieverds niet voor één gat te vangen. Na wat getover met kabels kon vanaf dat moment alles digitaal opgenomen worden. Minder sexy, wel doeltreffend. Dirk hamerde op souplesse, Daan hamerde op dim sus akkoorden, Rens hamerde op de record-knop en nadat Marc afgehamerd had, klonken de eerste akkoorden van ‘Als Een Jas (Niemand Als Jij)’. Daarna sloeg Stefan met de hamer des oordeels: magnefique! Later die middag werd ook ‘Struikelen’ vrijwel probleemloos ingespeeld.      

En zo kon het gebeuren dat de demo’s ondanks alles vereeuwigd zijn in een klein dorpje in Frankrijk. Misschien was het juíst de pech, die zoveel ziel en zaligheid losmaakte bij het inspelen dat de opnames voor onszelf nu precies de goede snaar raken. Je hoort de file, de verloren pet, de ontplofte cassetterecorder en voornamelijk Jacques Hak terug in de takes. De schoonheidsfoutjes zijn ineens niet erg meer, omdat la campagne du sud de la France in de songs weerklinkt. Dat is ook precies waarom we 2.100 kilometer hebben

gereden om twee dagen op te nemen. Gekkenwerk maakt meesterwerk?  Oh ja, en de cassetterecorder? Die is nu veilig bij de Tascam-dokter in Leimuiden :)

Jacques Hak!